معشوق ما به جلوه چو آهنگ می کند
جا را به گلرخان چو قبا تنگ می کند

از روی آتشین تو طبعم شکفته شد
این شعله، کار باده ی گلرنگ می کند

از عذر وعده، جذبه ی شوقم به جان رسید
چون قاصدی که همرهی لنگ می کند

تأثیر در کجا که ندارد ملایمت
باران نرم، ره به دل سنگ می کند

رفتند رهروان و به انگشت پای خویش
کاهل به ره شماره ی فرسنگ می کند

تأثیر، ناله را ز خموشی به هم رسید
این پرده، ساز را چه خوش آهنگ می کند

آزار هرکه می کشد، از خویش می کشد
دیوانه زان همیشه به خود جنگ می کند

خواهد بهانه، شکوه ازو سر مکن سلیم
تا لب گشوده ای به سخن، جنگ می کند

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir