کینه ی ما را ازو صبر و تحمل می کشد
انتقام از یار بی پروا، تغافل می کشد

هیچ معشوقی پریشانگرد و هرجایی مباد
فاخته این حرف را بر گوش بلبل می کشد

هرکجا باشم، گزیری نیست از طوفان مرا
موج دریا انتظارم بر سر پل می کشد

روزی داناست در معنی که نادان می خورد
همچو آن آبی که خار از ریشه ی گل می کشد

بر سر میراث من غوغاست یاران را سلیم
استخوانم را هما از چنگ بلبل می کشد