ماند ای شیخ، که مانی به ابابیل سفید
همچو گنبد به سر گور تو مندیل سفید

هر سر موی تو پیداست ز زیر جامه
چون سیاهی سرتر بود ز قندیل سفید

محک حال بد و نیک جهان نزدیک است
می نماید ز ره دور سیه، میل سفید

بس که در مملکت هند، مغول خوار شده ست
می کند خاک سیه بر سر خود فیل سفید