ما راه فغان بر دل ناشاد گرفتیم
چون سرمه، سر راه به فریاد گرفتیم

ما جوهر خود از نظر خلق نهفتن
تعلیم ز آیینه ی فولاد گرفتیم

ز آشفتگی طره ی مقصود خبر داد
هر فال که از شانه ی شمشاد گرفتیم

خواهیم به سرچشمه ی مقصود رسیدن
از خضر سراغی که نمی داد، گرفتیم

بیهوش تریم از همه کس، زان که درین بزم
پیمانه ی خود هرکه به ما داد، گرفتیم

گر نامه و قاصد نفرستیم عجب نیست
این را ز فراموشی او یاد گرفتیم

نه دام، سلیم و نه قفس بود به عالم
آن روز که ما دامن صیاد گرفتیم

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir