ما همچو گل به چاک گریبان نشسته ایم
چون لاله در لباس شهیدان نشسته ایم

هر یک به فکر طره ای آشفته خاطریم
جمعیم دوستان و پریشان نشسته ایم

یاران و بوی گل همه در سیر گلشن اند
ما همچو غنچه پای به دامان نشسته ایم

جز نان خشک، قسمت ما نیست از جهان
گویی مگر به سفره ی دهقان نشسته ایم

جنبیدن است باعث آزار ما سلیم
گویی چو تیر بر سر پیکان نشسته ایم