بس که گشتم ناتوان، هرگه صفیری می کشم
از دل مجروح، پنداری که تیری می کشم

چون سبوی می، ندارم قوت برخاستن
دست بر سر، انتظار دستگیری می کشم

از خیال روی او شد پیرهن خوشبو مرا
همچو گل کی منت مشک و عبیری می کشم

چون کنم اصلاح کار عشق، از وحشت مرا
دست می لرزد که خار از پای شیری می کشم

گوشه ای خواهم چو خال ابروی خوبان سلیم
انتظار همتی از گوشه گیری می کشم

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir