به چهره خنده به گل های باصفا زده ای
به نغمه طعنه به مرغان خوش نوا زده ای

چو لاله چشم سیاه از خمار داری سرخ
پیاله تا به سحر، دوش در کجا زده ای

کسی ندیده به اقبال، چون تو صیادی
به هر خدنگ که افکنده ای، هما زده ای

به کوی عشق تو از خون گرفتگان دیگر
کسی نمانده، کنون دست بر حنا زده ای

ز روی آینه آن پشت پاست روشن تر
گمان بری که به خورشید پشت پا زده ای

حریف دشمن و اقبال او سلیم نه ای
ازین چه سود که بر سر پر هما زده ای