هوش مصنوعی:
این شعر عرفانی از حافظ، به موضوعاتی مانند ریا، توبه، زهد، عشق و وفا می‌پردازد. شاعر با استفاده از استعاره‌ها و کنایه‌های زیبا، از بی‌معنایی ریا و زهد ظاهری سخن می‌گوید و بر اهمیت عشق حقیقی و وفاداری تأکید می‌کند.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، برخی از ابیات ممکن است برای مخاطبان جوان تر نیاز به توضیح داشته باشند.
شمارهٔ ۹۰۷
ای بت، متاع اهل ریا را چه می کنی
آیینه هست، قبله نما را چه می کنی
ساقی، سپاه زهد و ورع را چو بشکنی
اول بگو که توبه ی ما را چه می کنی
دست ستاره از مدد رزق کوته است
در جذب دانه اهربا را چه می کنی
از رقص چون سپند نخواهی دمی نشست
چون آمدی به میکده، جا را چه می کنی
هر پر ز بال جغد بود گنجنامه ای
ای خانمان خراب، هما را چه می کنی
در عاشقی سلیم، تلاش وفا مکن
داری هزار عیب، وفا را چه می کنی
آیینه هست، قبله نما را چه می کنی
ساقی، سپاه زهد و ورع را چو بشکنی
اول بگو که توبه ی ما را چه می کنی
دست ستاره از مدد رزق کوته است
در جذب دانه اهربا را چه می کنی
از رقص چون سپند نخواهی دمی نشست
چون آمدی به میکده، جا را چه می کنی
هر پر ز بال جغد بود گنجنامه ای
ای خانمان خراب، هما را چه می کنی
در عاشقی سلیم، تلاش وفا مکن
داری هزار عیب، وفا را چه می کنی
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۹۰۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹۰۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
