هوش مصنوعی:
شاعر از غم و اندوه خود می‌گوید و از اینکه چگونه درد و رنج خود را بیان کند، ناتوان است. او احساس می‌کند که مخاطبش به جای همدردی، با بی‌تفاوتی یا خشونت با او برخورد می‌کند.
رده سنی:
16+
متن حاوی مفاهیم عمیق عاطفی و روان‌شناختی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد یا باعث ایجاد سردرگمی شود.
رباعی شمارهٔ ۱۱۴
بگذشت بر آب چشم همچون جویم
پنداشت کزو مرحمتی می‌جویم
من قصهٔ خویشتن بدو چون گویم؟
ترکست و به چوگان بزند چون گویم
پنداشت کزو مرحمتی می‌جویم
من قصهٔ خویشتن بدو چون گویم؟
ترکست و به چوگان بزند چون گویم
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:رباعی شمارهٔ ۱۱۳
گوهر بعدی:رباعی شمارهٔ ۱۱۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
