هوش مصنوعی:
شاعر در این غزل از درد و حسرت عشق و رنج‌های ناشی از آن می‌گوید. او احساس می‌کند که به خاطر عشق به نیکان سوزانده شده و هرگز شادی ندیده است. همچنین، از انتقاد مردم و زخم‌های روحی خود سخن می‌گوید و اشاره می‌کند که مانند صفحه‌ای غلط از نو نوشته شده است.
رده سنی:
16+
متن حاوی مفاهیم عمیق عاطفی و فلسفی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، برخی از مضامین مانند رنج و حسرت ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر سنگین باشد.
شمارهٔ ۴۸
به خون دیدهٔ حسرت سر رشته اند مرا
زسوز عشق نکویان برشته اند مرا
ندیده رنگ رخم روی سرخیی هرگز
خط جبین مگر از زر نوشته اند مرا
همیشه بسته لب از عیب مردمان باشم
برای بخیهٔ این زخم رشته اند مرا
جواب آن غزل «فکرت» است این جویا
«چو صفحهٔ غلط از سر نوشته اند مرا»
زسوز عشق نکویان برشته اند مرا
ندیده رنگ رخم روی سرخیی هرگز
خط جبین مگر از زر نوشته اند مرا
همیشه بسته لب از عیب مردمان باشم
برای بخیهٔ این زخم رشته اند مرا
جواب آن غزل «فکرت» است این جویا
«چو صفحهٔ غلط از سر نوشته اند مرا»
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
