دل به غیر از باده زار و ناتوان افتاده است
چارهٔ کارش همین آتش به جان افتاده است

تا دلم در فکر رخسار بتان افتاده است
همچو مینای می اش آتش به جان افتاده است

هر کرا نبود به رنگ ماه از دریوزه عار
طشت رسوایی زبام آسمان افتاده است

بلبل نطقم زجوش حیرت نور رخش
همچو شمع صبحگاهی از زبان افتاده است

با همه اعضا دود چون سایه از دنبال او
آهویی کز تیر آن ابر و کمان افتاده است

گر به لطف از خاک برگیرد شود نخل بهشت
سایه ای کز قد آن سرو روان افتاده است

ناوک دلدوز او جویا نشانش چون نساخت
همچو شمعم آتش اندر استخوان افتاده است