آه تا برخاست از دل اشک غلطان می شود
چون هوا گیرد بخار از بحر باران می شود

شد ریاضت قوت روح ما که شمع بزم را
هر قدر می کاهد از تن روزی جان می شود

چون طلوع صبح کز فیض جهان روشن می شود
گر تو لبخندی کنی عالم گلستان می شود

ای دل از کوچک نهادیهای خصم ایمن مباش
یک شرر آتش فروز صد نیستان می شود

ساغر گل را چو باد صبح در گرد آورد
گلستان عشرتگه پیمانه نوشان می شود

روشن این معنی بود از ماه همچون آفتاب
هر که شد از خود تهی لبریز جانان می شود

داد دل خود را بسیل اشک و از مژگان بریخت
واصل عمان چو گردد قطره عمان می شود

این بطور آن غزل جویا که سابق گفته است
جای دندان سخت چون گردید دندان می شود

«جویای تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir