چون به صحرا نکهت آن زلف شبگون می رود
نافه می بالد چنان کز پوست بیرون می رود

می کشد با آنکه بار یک جهان دل را به دوش
سرو آزادم ببین نام خدا چون می رود

بسکه چشم می پرستت دشمن هشیاری است
گر فلاطون آید از بزم تو مجنون می رود

جهل باشد رنجش از دخل کج ارباب جهل
حرف در بیدردی یاران محزون می رود

من نمی گویم تویی دزد دل اما چون کنم
کز کنارم تا سر کویت پی خون می رود

گر فتد جویا به دریا عکس روی ما من
همچو سیل تند هامون سوی جیحون می رود