در تنم از خون نمی گذاشت فریاد
لخت دل می آرد از چشمم برون، داد از سرشک

نیست در ویرانهٔ دل آب و آبادانیی
دیده تا گردید در یاد تو آباد از سرشک

از وفور گریه گردیدم به بی صبری علم
آبروی دیده و دل رفت بر باد از سرشک

شورم امشب در زمین و آسمان افتاده است
داد از آه فلک پیما و بیداد از سرشک

دیدهٔ جویا ز فیض یاد رخساری به خاک
ریخت رنگ جلوهٔ حسن پریزاد از سرشک