از نور بندگیست فروغ جبین دل
جز «عبده» چه نقش سزد بر نگین دل

گام مراد یافته از حاصل دو کون
پاشید آنکه تخم وفا در زمین دل

دارد ز بس لطافت اندام چون خیال
آید ز راه دیده و گردد مکین دل

تا شد حریم خاص تو دارم ز بس عزیز
سوگند می خورم به سر نازنین دل

دارد عداوتی که زبانیست رنگ مهر
اندیشه مند باش ز بیداد کین دل