به یمن همت عشقت ز قید دل رستم
بتی که قبلهٔ آمال بود بشکستم

دلمم ز لذت جیب دریده غافل نیست
ولی ز ضعف به جایی نمی رسد دستم

ز بسکه صحبت من با تو بدنشین شده است
دمی به بزم تو چون نقش خویش ننشستم

ز نارسایی بخت سیاه خود دانم
که کوتهست ز زلف دراز تو دستم

زفیض بیخودیم محرم حریم وصال
ز خود جدا شده جویا به دوست پیوستم

«جویای تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir