شمعی که مرا روشنی جان تن است آن
زینت ده هر محفل و هر انجمن است آن

دردی که رسد از تو چو جان است عزیزم
داغی که ز دست تو بود چشم من است آن

در موج لطافت شده پنهان تن سیمش
گل پیرهنان! نکهت گل پیرهن است آن

گردد ز نسیم دم سردم متبسم
ای همنفسان غنچهٔ گل یا دهن است آن

امروز درین باغ نباشد به از اویی
چون نرگس و گل چشم و چراغ چمن است آن

خون دل یاقوت چکد از لب لعلش
جویا که گفتار چه رنگین سخن است آن

«جویای تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir