بسکه سنگینم ز بار غم به راه جستجو
همچو سوزن می روم در نقش پای خود فرو

در نیابد غیر خود در دیدهٔ یکرنگیم
می شوم با آن بت آیینه رو چون روبرو

زنده گر دارد دلم از نکهت زلفش چه دور
می دمد جان در نهاد روح جویا بوی او