پیش از آن کین گرد هستی سر زند از خاک ما
با رخ خوبت نظر می باخت چشم پاک را

دیگران از داغت ای گل همچو سرو آزاده اند
برق رخسارت نسوزد جز خس و خاشاک ما

آتش سوزنده یی ای شمع و ما پروانه ایم
گرد آتش کس نگردد جز دل بی باک ما

غیر شمع از اهل مجلس کس دلش بر ما نسوخت
در دل خوبان نگیرد آه آتش ناک ما

جان بیماران دل را جز اجل چاره نبود
گر اجل بر دیگران زهرست شد تریاک ما

در گلستان جهان زان روی خاک ره شدیم
تا به یاد لاله رویان گل دمد از خاک ما

غم مخور اهلی ز چاک سینه کز اقبال عشق
یوسف جان سرزند آخر زجیب چاک ما