خندید گل و غنچه شکفت و چمن آراست
آن غنچه پژمرده که نشکفت دل ماست

با خار غمم خار گل ای مرغ چمن چیست
کاین خار من اندر جگر و خار تو در پاست

از کوی حبیبم سوی گلزار مخوانید
گلزار من آنجاست که دلدار من آنجاست

گلگشت چمن بر دل آزاده بود خوش
مرغان چمن را بگل و سرو چه پرواست

اهلی چو توان در قدم یار سر افکند
فرصت شمر اکنون که سرانجام نه پیداست