تا بر گل تو سنبل پر خم دمیده است
بوی بهشت در همه عالم دمیده است

صبح است و جامه چاک زدی درمی صبوح
صبحی چنین ز جیب فلک کم دمیده است

حور و فرشته را اگر از جان سرشته اند
بوی محبت از گل آدم دمیده است

در حیرتم ز مهر خطت از دل رقیب
کز سنگ خاره سبزه خرم دمیده است

اهلی درین چمن مشو از خار غم ملول
زان رو که خارو گل همه با هم دمید است