خوشا کسی که بکوی تو بخت همدم اوست
سفال درد سگان تو ساغر جم اوست

دلم که در خم چو گان زلف تست چو گوی
شکسته شد همه عمر و هنوز در خم اوست

بمرگ مدعی از درد، دل بسوخت مرا
هنوز خانه بختم سیه بماتم اوست

دلا تو چند چو پروانه لافی از آتش
ترا چه طاقت یک شعله ز آتش غم اوست

ترا چه تاب جمالی که مه ازو تابی است
چه جای ماه که خورشید ذره کم اوست

ز سیل فتنه چه غم خانه دل ما را
که از اساس محبت بنای محکم اوست

بیمن ساقی عیسی نفس نخواهد مرد
چراغ خاطر اهلی که زنده از دم اوست