خوشا کسی که بکوی تو بخت همدم اوست
سفال درد سگان تو ساغر جم اوست

دلم که در خم چو گان زلف تست چو گوی
شکسته شد همه عمر و هنوز در خم اوست

بمرگ مدعی از درد، دل بسوخت مرا
هنوز خانه بختم سیه بماتم اوست

دلا تو چند چو پروانه لافی از آتش
ترا چه طاقت یک شعله ز آتش غم اوست

ترا چه تاب جمالی که مه ازو تابی است
چه جای ماه که خورشید ذره کم اوست

ز سیل فتنه چه غم خانه دل ما را
که از اساس محبت بنای محکم اوست

بیمن ساقی عیسی نفس نخواهد مرد
چراغ خاطر اهلی که زنده از دم اوست

«اهلی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir