در عرق شد چو رخش ز آتش می تابی خورد
وه که زان روی عرقناک دلم آبی خورد

در خیال خم آن طاق دو ابرو دل من
ای بسا می که بهر گوشه محرابی خورد

چون بپوشم ز کس این قصه که با همچو منی
آفتابی چو تو می در شب مهتابی خورد

فکر روزی چکند کس که دلم آب حیات
از خضر جستی و از خنجر قصابی خورد

کی دل اهلی مسکین بسلامت باشد
زینهمه سنگ ملامت که بهر بابی خورد