یکی را ز مردان روشن ضمیر
امیر ختن داد طاقی حریر

ز شادی چو گلبرگ خندان شکفت
نپوشید و دستش ببوسید و گفت:

چه خوب است تشریف میر ختن
وز او خوب تر خرقهٔ خویشتن

گر آزاده‌ای بر زمین خسب و بس
مکن بهر قالی زمین بوس کس