باز از فریب وعده دلم را شکیب داد
صد بارش آزمودم و بازم فریب داد

زیب جمال او نه که مشاطه داده است
خورشید را که زینت و آیین و زیب داد؟

در رشک آن سرم که بفتراک خویش بست
کو را هزار بوسه به ران و رکیب داد

بخت از لبش دهد همه را بیحساب بخش
مارا که نیست وعده بروز حسیب داد

شادم بوصل و هجر که کشتی بخت هم
در موج عشق تن بفراز و نشیب داد

من خود سگ که ام که بر آن کوی بگذرم
جایی که شیر را سگ کویش نهیب داد

از خنده گر نداد شکیب دل آن پری
اهلی ز گریه داد دل آن ناشکیب داد

«اهلی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir