معلم، آن گل نورا بخار و خس مگذرا
چو با منش نگذاری بهیچکس مگذار

رخیکه از دم گرمم چو شمع روشن گشت
بآه سرد رقیبان بوالهوس مگذار

نسیم گلشن او عطر هر دماغ مکن
مرا چو بلبل محروم در قفس مگذار

ز نخل قامت او دست غیر کوته دار
چه جای او که مرا نیز دسترس مگذار

چو قطع آرزوی خویش میکنی اهلی
بآرزوی دلش دست همنفس مگذار