هرگز گلی نچید دل من ز باغ کس
روشن نگشت خانه من از چراغ کس

بر مژده وصال دگر دل نمی نهم
بازی نمیخورم دگر از لهو و لاغ کس

در عشق اگرچه هیچ فراغت دلم نیافت
هرگز حسد نبرد به عیش و فراغ کس

دایم اگر چه سوخته عشق بوده ام
هرگز چنین نسوخت دل من ز داغ کس

تا رشته ی زجان و رگی باقی از تن است
سودای زلف او نرود از دماغ کس

اهلی وفا ز مردم عالم طمع مدار
کاین جرعه کرم نبود در ایاغ کس