ما جان ز شوق وصل تو صد باره داده ایم
قربانی توایم و بدین کار زاده ایم

بر ما چو شانه تیغ زبانها کشیده اند
تا یک گره ز سنبل زلفت گشاده ایم

گر دیگران ز آتش خشمت گریختند
ما همچو شمع تادم مردن ستاده ایم

با ما چو چشم خویش تو در نقش بازیی
ما با تو همچو آینه یک لخت و ساده ایم

امشب که گریه نیست به آهیم مبتلا
از آب جسته ایم و در آتش فتاده ایم

ای ابر لطف مرحمتی کن که غنچه وار
پژمرده ایم و دل بشکفتن نهاده ایم

از ذره کمتریم چو اهلی بکوی تو
لیکن به مهرت از همه عالم زیاده ایم