خواهی که عاشقانه سماعت کند خوشان
جانرا بر آستین نه و بر دوست برفشان

صحبت خوشست و ناخوشم از غیر می کجاست
تا کم کنند درد سر خویش ناخوشان

تا کی عذاب جان کشم از زاهدان خشک
بد دوزخیست صحبت افسرده آتشان

ما زهر غم خوریم و حسودان بفکر ما
یارب حسود را هم ازین چاشنی چشان

ایشمع حسن بهر چه برخاستی بخشم
بنشین بلطف و آتش کین را فرونشان

کشتی به بی نشانی ام اما بخون چو مرغ
چندان طپم که دامنت از خون کنم نشان

اهلی تو با بتانی و ما با سگان در
با سرکشان خوشی تو و ما با جفا کشان