عالم چو آفتاب پر از نور کرده یی
مارا چو سایه از بر خود دور کرده یی

ای مست نرگس تو جهانی ز جام عیش
ما را بزهر چشم چه مخمورکرده یی

یکذره نیست در دلت ای آفتاب مهر
خود را بمهر بهر چه مشهور کرده یی

آخر سگ توایم چرا ز آستان وصل
ما را بسنگ تفرقه مهجور کرده یی

بازآ که دست هجر ز بنیاد میکند
جان خراب را که تو معمور کرده یی

مردم ز رشک آینه از وی چه دیده یی
کآن را همیشه مونس و منظور کرده یی

اهلی بخواجگی ز ره بندگی رسید
آزاد خویش را بچه دستور کرده یی