دشنام تلخ کز لب چون شکرم دهی
گویی که شربتی ز می کوثرم دهی

تلخ است بیتو زندگی من مگر که تو
از وصل خویش زندگی دیگرم دهی

مستسقیم من و تو طبیب زلال وصل
چندانکه بیشتر طلبم کمترم دهی

ای من سگ تو درد سفالی کرم کنم
من کیستم که باده ز جام زرم دهی

طوطی صفت طمع نکنم کز شراب لعل
مستم کنی و در شکرستان سرم دهی

خواهم که یکنفس بنشینی برابرم
ساقی شوی ز نرگس خود ساغرم دهی

لب تشنه ام چو اهلی و از جرعه لبت
یکقطره ز آن به است که صد گوهرم دهی

«اهلی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir