تو گر به خاک شهیدان گذار باز آری
هزار گمشده را زان دیار باز آری

مرا چو سبزه پژمرده ای سحاب کرم
چه شد به رحمت خود گر به کار باز آری

ز هجر روی تو جان بیقرار شد بازآی
مگر که جان مرا با قرار باز آری

هر آهویی که شکارت نشد ز حسرت سوخت
در آن هوس که تو رو در شکار باز آری

به روزگار جوانی و کام دل ای پیر
کجا رسی مگر آن روزگار باز آری

جهان بهار و خزانش بسیست لیک تو کی
خزان پیری خود را بهار باز آری

غبار دل ببری پیش گلرخان چون باد
که گر غبار بری هم غبار باز آری

چو سرو ناز تو اهلی کنار کرد از تو
به آب دیده کیش در کنار باز آری

«اهلی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir