مرا سوزی شبی با خویشتن بود
چو فانوس آتشم در پیرهن بود

شبی روشن چو صبح نیک روزان
کواکب چون چراغ مه فروزان

فلک را بس گل از کوکب شکفته
همه چون یاسمین در شب شکفته

شبی بس روشن و مه همچو شب باز
به شبدیز فلک در جلوه ی ناز

در نور آن چنان در شب گشاده
که مرغ صبحدم در شک فتاده

شبی زین سان چو روی دلفروزان
من از داغ گلی چون شمع سوزان

من و دل هر دو آن شب تا دم روز
ز غم چون شمع و چون پروانه در سوز

که ناگه برق شمع مهر درخشید
به آزادی مرا پروانه بخشید

نمود آن گوی زرین روشن از دور
چو از فانوس زردی پرتو نور

نگویم چون گل زردی به باغی
چو نارنج تهی در وی چراغی

ز برق حسن خود وز شمع طلعت
زد آتش در سیه پوشان ظلمت

نهان در پرده ی کافور شد شب
تو گویی عنبر شب گشت اشهب

در روزی که قفل شب فرو بست
به زور پنجه ی خورشید بشکست

چو باد صبحدم گردون برانگیخت
بهار خرم کوکب فرو ریخت

سحر خیزان به گل چیدن دویدند
بیکدم صد هزاران گل بچیدند

در آن صبح سعادت از عنایت
به من دادند شمعی از هدایت

دری از غیب بر رویم گشودند
به شمع معنی ام راهی نمودند

مرا نازل شد از شمع تجلی
به دل پروانه ی جبریل معنی

به شمع دل ره تحقیق دادند
بمن پروانه توفیق دادند

چو روشن شد دلم از نور معنی
شدم ملهم بدین منشور معنی

که فانوس خیال انگیز سازم
به رسم تحفه دست آویز سازم

مگر زرین تحفه ره یابم که باری
ببوسم آستان شهریاری

شهنشاهی که از لطف الهی
شدش روشن چراغ پادشاهی

«اهلی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir