هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و انتقادی است که به موضوعاتی مانند عشق، رنج، آزادی، و ناپایداری دنیا می‌پردازد. شاعر از بی‌زبانی و رنج خود سخن می‌گوید، به زیبایی و ناز اشاره می‌کند، و از دنیاطلبان و گرفتاری‌هایشان انتقاد می‌کند. همچنین، مفاهیمی مانند وجود و عدم، و وهم و واقعیت را بررسی می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری دارد. همچنین، برخی از انتقادهای اجتماعی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم باشد.

شمارهٔ ۱۱۰

در پرده شکایت ز تو داریم و بیان هیچ
زخم دل ما جمله دهانست و زبان هیچ

ای حسن گر از راست نرنجی سخنی هست
ناز این همه یعنی چه؟ کمر هیچ و دهان هیچ

در راه تو هر موج غباری ست روانی
دلتنگ نگردم ز برافشاندن جان هیچ

بر گریه بیفزود زدل هر چه فرو ریخت
در عشق بود تفرقه سود و زیان هیچ

تن پروری خلق فزون شد ز ریاضت
جز گرمی افطار ندارد رمضان هیچ

دنیاطلبان عربده مفت ست بجوشید
آزادی ما هیچ و گرفتاریتان هیچ

پیمانه رنگی ست درین بزم به گردش
هستی همه طوفان بهارست خزان هیچ

عالم همه مرآت وجودست عدم چیست؟
تا کار کند چشم محیط ست و کران هیچ

در پرده رسوایی منصور نوایی ست
رازت نشنودیم ازین خلوتیان هیچ

غالب ز گرفتاری اوهام برون آی
بالله جهان هیچ و بد و نیک جهان هیچ
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۰۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.