بگفت ای چراغ دل و جان من
بت گل رخ و جان و جانان من

به هجر اندرون کرد نتوان درنگ
شود نرم از عشق پولاد و سنگ

نگارم شد و شد ز هجرش مرا
هم از دل نشاط و هم از روی رنگ

کنون کم قضا سوی او ره نمود
نگیرم دگر در صبوری درنگ

ز جان و ز خون معادی کنم
هوا تیره فام و زمین لاله رنگ

نیارم شبیخون،‌ نسازم کمین
کزین هر دو بر مرد عارست و ننگ

بتم گر به کام نهنگ اندرست
برون آرم او را ز کام نهنگ

به خون ربیع ابن عدنان کنون
بشویم دل و جان به شمشیر جنگ