فرامرز را گفت کای نامدار
کجا مرد هند از تو گیرد فرار

سزد گر کنون پا به میدانی نهی
که چون می نهی پا به زندان نهی

فرامرز یل سوی آویز شد
سمند جهانگیر زو تیز شد

بدو گفت کای هندوی بدنژاد
به مادر بزادی چه نامت نهاد

نبینی که دریا به موج اندر است
به هر موج کآید نهنگش سر است

زمان بر زمین تیغ بارد همی
پلنگ از شدن سر ببارد همی

هم اکنون یکی تیغ ریزان شود
که آشوب گردان گریزان شود

چنین یک یک از لشکر بی شمار
بدین تیغ سامی نمایم سمار

جهانی به یک لقمه سازد نهنگ
که یک یک چنین پیشش آرد درنگ

بگفت این و آمد دمان و دوان
برو راست کرده یکایک سنان

بزد نیزه وز اسب زیرش فکند
گرفت و ببرد آن دلاور نهنگ

«سرایندهٔ فرامرزنامه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir