دگر روز چون آتبین با سپاه
ز بهر شکار آمد آن جایگاه

از آن بیشه آواز کودک شنید
به نزدیک او تاخت، او را بدید

فرو ماند خیره ز دیدار اوی
روانش پر اندیشه از کار اوی

همی هر زمان گفت با خویشتن
که این نیست جز بچّه ی اهرمن

پرستنده را گفت تا برگرفت
به سوی سراپرده ره برگرفت

بینداخت و افگند در پیش سگ
گریزان شد از وی سگ تیزتگ

برِ شیر افگند و شیرش نخورد
رخ آتبین گشت از آن هول زرد

بر آتش نهادند و آتش نسوخت
رخ هرکس از خیرگی برفروخت

کرا پاک دادار دارد نگاه
به شمشیر و آتش نگردد تباه

بفرمود کاو را به در افگنند
وگرنه سرش را ز تن برکنند

زنش گفت: ای نامور شهریار
ستیزه مکن خیره با کردگار

بود کاندر این کار، رازی بود
که او در جهان سرفرازی بود

به من بخش تا همچو جان دارمش
یکی دایه ی مهربان آرمش

نیرزد بدو گفت پروردنش
نبینی چو خوکان سر و گردنش؟