همان گه بفرمود تا زآن گروه
تنی صد شدند از بر تیغ کوه

همی راه دشمن نگهداشتند
خروش از بر چرخ بگذاشتند

همان شب یکی کنده فرمود شاه
کشیدند بیل و تبرها به راه

بر آن ره یکی کنده کردند ژرف
درازا و بالا و پهنا شگرف

بنه بر سر کُه کشیدند نیز
جز از خیمه دیگر نماندند چیز

سوی کوه دیدند پر میوه دار
سراسر همه چشمه و مرغزار

به مژده سوی آتبین آمدند
همی زآسمان بر زمین آمدند

که این کوه سرتاسر آب و گیاست
به گیتی چنین جایگاهی کجاست

چنین داد پاسخ که گر کوش دوش
رها کرد ما را و شد سوی کوش

نکرد آفریننده ما را یله
ز یزدان نداریم هرگز گله

نبسته ست هرگز دری بر کسی
که نشگاد درها بر او بر بسی

چنین جای را کی تواند ستد
مگر بخت بد بر من آرد لگد