بدو گفت کوش ای سبک مایه مرد
به گرد در پادشاهی مگرد

تو تا من نبودم چو روباه لنگ
نبودت شب و روز جایی درنگ

همه روز با بیم بگذاشتی
شب از جای دوشینه برداشتی

نبودت خورش سال و مه جز شکار
خور و خواب در بیشه و کوهسار

چه بود ار مرا نیز کردی بزرگ
که تو بیشه برداشتی همچو گرگ

چو من برکشیدم سر و سفت و یال
شدی شاه چین را بدان بی همال

که از بیشه در دشت و رود آمدی
برِ خسروِ چین فرود آمدی

دوباره شکستم سپاه پدر
توانگرت کردم به سیم و به زر

شدی بی نیاز از همه گونه چیز
برادر بکشتم ز بهر تو نیز

چو آگاه گشتم ز کار پدر
پدر بهتر از دایه ی بدگهر

مرا دایه بودی و پروردگار
گرامی ولیکن نه چون شهریار

چو پاداش خواهی بدین دایگی
چو پر مایه گشتی ز بی مایگی

چو نیواسب کشتم در این کارزار
از او به نباشد همانا سُوار