از آن پس چو نیروی خود دید کوش
ز گنج و ز مردان پولادپوش

همان کان زر کآن خدای آفرید
که اندر جهان هیچ شاهی ندید

وز آن کوهِ سر برکشیده به ماه
وز آن استواری و چندان سپاه

دلاور شد از کشور و جای و چیز
به از جای و چیز ایمنی نیست نیز

همه روز و شب گفت با خویشتن
که اندر جهان نیست شاهی چو من

چرا بود باید همی زیردست
بدین لشکر و گنج و جای نشست

ز شاهان که دیدندشان تاکنون
نژادم فزون است و مردی فزون

که او با سیاهان مازندران
بکوشید چندان به جنگاوران

فریدون به مردی ز من بیش نیست
چنین گنج و لشکرش در پیش نیست

برابر نیامد به هنگام جنگ
من این بی بنان را ندادم درنگ

برآوردم از مرز ایشان دمار
به تیغ و به زوبین زهر آبدار

چو اندیشه در مغز او شد دراز
به ایران نیامد دگر ساو و باز

نه نامه فرستاد جز گاه گاه
نه چیزی فرستاد نزدیک شاه

نهانی کسی بردبیران گماشت
سر از راهِ داد و درستی بگاشت

سر راه ایران به مردان سپرد
نهانی فرستاد مردان گرد

اگر نامه کردی دبیری به شاه
که برگشت سالار از آیین و راه

از این پس ندارد سر کهتری
برون شد ز آیین فرمانبری

گرفتی و با نامه بردی برش
همان گه ز تن دور کردی سرش

وگر شاه از او خواسته خواستی
به پاسخ یکی نامه آراستی

که بر مرز ویران و شهر تباه
هزینه کنم گر فرستم به شاه؟