پراندیشه بود و همی سال چند
بدان کز فریدونش آید گزند

چو بگذشت بر وی بسی سالیان
سپاهی نیامد از ایرانیان

شد ایمن ز کار فریدون و رزم
به بگماز و آرام پرداخت و بزم

بزرگان که بودند از لشکرش
ز هر جای گرد آمده بر درش

بفرمود تا بازگشتند نیز
درم داد و اسبان و هر گونه چیز

خود و سرکشانش به گوی و شکار
همی راند شادان چنان روزگار

به نزد فریدون بسیار دان
سواری فرستاد وی کاردان

یکی نامه با پوزش و کهتری
فرستاد بی جنگ و بی داوری

فرستاده را گفت بر نیک و بد
نهانی گر آگاه گردی سزد

ببین تا چه سر دارد آن شاه زوش
به در، مرد چند است پولادپوش

بشد مرد چون باد و آمد چو دود
بگفت آنچه پرسید و پاسخ شنود

بدو گفت از امروز تا سالیان
تو را از فریدون نیاید زیان

ندارد سرِ کین و پرخاش و رزم
نشسته ست با نامداران به بزم

تو گویی که ماه است تاج از برش
ستاده ست رویین به گرد اندرش

ز بازار و لشکر بپرسیدم این
فریدون ندارد سر رزم و کین

دل کوش از این آگهی گشت شاد
فرستاده را چیز بسیار داد

بفرمود تا پس دبیران شاه
به زندان بکشتندشان بیگناه

از ایشان به شادی و خوردن نشست
سر از گنج وز ایمنی گشته مست

چنان گشت گردنکش و تیره خوی
که جز خون و کشتن نکرد آرزوی

همه بستدی هرچه بودیش رای
زن و کودک خوب و هم بادپای

بدان خوی وارون خود باز شد
بدان کار و کردار خود باز شد

نه بخشایش آورد بر کس نه مهر
دگرگونه تر شد به آیین و چهر

«ایرانشان»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir