غمی شد فریدون چو آگاه شد
سوی چاره ی رزم بدخواه شد

بفرمود تا قارن آمدش پیش
بدو گفت کای پهلو خوب کیش

چو سستی نمودیم با دیوزاد
کلاه از بر چرخ گردون نهاد

ز هر کشوری بهره ای بستده ست
زمین خلایق بهم بر زده ست

ستاند همی باژ یک نیمه روم
جهان گشت زیر نگینش چو موم

سپه سوی خود خواند و روزی بداد
در گنج و تیغ و زره برگشاد

چو تو کارها را نگیری نگاه
شود کارت از دست و گردد تباه

سپهدار قارن همی ساز کرد
در گنج پُرمایه را باز کرد

سپه سوی خود خواند و روزی بداد
در گنج و شمشیر کین برگشاد

چو در کار گردون نگه کرد شاه
ستاره شمر گشت بیگاه و گاه

همه کامه ی کوش بدخواه دید
سر تاج او برتر از ماه دید

چو با او چخیدن ندید ایچ رای
چنین گفت با قارن نیکرای

که هرچ اندر این آسمان اختر است
پرستنده ی کوش بداختر است

چنان است صد سال و هشتاد سال
که او را به گیتی نباشد همال

نه آسیب یابد ز چرخ بلند
نه از هیچ روی آید او را گزند

ز پیگار بگشاد قارن میان
سوی خانه رفتند ایرانیان

وزآن روی شاهی همی راند کوش
گهی رزم در پیش و گه نای و نوش

به شمشیر بگشاد سقلاب و روم
زمین گشت پیشش چو بر مُهر موم