همی تاخت تا پیش کاووس شاه
ببردندش و برگشادند راه

ببوسید پس پایه ی تخت اوی
بسی آفرین خواند بربخت اوی

ز شاهانش بستود و بردش نماز
همی گفت کای خسرو سرفراز

به چهر تو اندر فلک ماه نیست
به فرّ تو اندر زمین شاه نیست

به جایی تو را رهنمونی کنم
که در گنج و گاهت فزونی کنم

همه سنگ او زمرد و لعل پاک
بجای گیا زرّ روید ز خاک

نه گرماش گرم و نه سرماش سرد
شده زآن هوا مردم ایمن ز درد

پس از زمرد و لعل صد پاره بیش
برون کرد و بر تخت او ریخت پیش

که یک مُهره زآن گوهر وز آن نشان
ندیدند شاهان و گردنکشان

چو آن دید کاووسِ کی خیره ماند
وزآن روشنی چشم او تیره ماند

همی گفت با دل کز این سرزمین
که زرّش گیا باشد و سنگ این

مرا دید باید به دیده بسی
که دل برگشایم برآن اندکی