ز گفتار او کوش شد شادمان
فرود آمد از اسب هم در زمان

فرود آمد از بام فرزانه، تفت
در خانه بگشاد و خود پیش رفت

فراوانش بنواخت و بستود و گفت
که با جان پاکت خرد باد جفت

نباید که اندیشه داری به هیچ
که بر آرزوی تو کردم بسیچ

ولیکن تو آن کن که فرمایمت
یکی تا ز دل زنگ بزدایمت

سلیحش جدا کرد و اسبش ببست
سوی چاره ی روی وی برد دست

جز از میوه چیزی ندادش خورش
از او دور شد توش و آن پرورش

تن کوش باریک شد مستمند
بیفتاد بیمار، خوار و نژند

چنان دان که برداشت از جان امید
تنش گشت لرزان چو از باد بید

بدو گفت پیر ای سرِ انجمن
چگونه شناسی همی خویشتن

کجات آن خدایی و گردنکشی!
کجات آن بزرگی و نام و کشی!

کجات آن بزرگی و گنج و سپاه!
کجات آن بلند اختر و تاج و گاه!

که امروز یکسر ز تو دور شد
بدین سان تنت خوار و رنجور شد

چنین داد پاسخ که ای نامور
نبینم کس از خویشتن خوارتر

نه توش و توان و نه نیروی تن
به گیتی مباد ایچ مردم چو من

بدو گفت پس بنده ای گر خدای؟
همان راه جوینده گر رهنمای؟

بدو گفت کمتر ز من بنده نیست
چو من در جهان خوار و افگنده نیست

همان است کاندر گمانم هنوز
جهان آفرین را ندانم هنوز

پس آن پیر دانا به نیرنگ و رای
همی چاره آورد با او بجای

دو دندان و دو گوش او تازه کرد
به سوهان و دارو به اندازه کرد

خورش داد تا تنش نیرو گرفت
رخ کهربا رنگ نیکو گرفت