وزآن پس بدان راه دانش نمود
ز دانش دلش روشنایی فزود

به ده سال خواند بیاموختش
روان از نبشتن برافروختش

پزشکی و راز سپهر بلند
بدانست یکسر که چون است و چند

ز نیرنگ و طِلْسَم، وَز افسون دگر
بیاموخت و شد زین همه بهره ور

نمودش همه راه یزدان پاک
دلش کرد از آتش پر از ترس و باک

به فرزانه گفت ای سرافراز مرد
مرا دانش و مهر تو زنده کرد

همانا نبود آن که دیدم شکار
سروش آمد از پرده ی کردگار

مرا اندر آورد با تیرگی
کند دورم از دل همان خیرگی

کنون تا نیاموزم از تو تمام
از ایدر نخواهم گرفتن خرام

همی بود از آن سان چهل سال و پنج
فراوان کشید اندر آن کار رنج

چو بر وی نهان هیچ دانش نماند
جهاندیده فرزانه او را بخواند