به طوف کوی تو آن شب که دل ز جان برخاست
به یاد وصل تو از مرد و زن فغان برخاست

برای آن که کند بوسه آستان تو را
زمین نشست به تمکین و آسمان برخاست

غبار نیست در این راه بلکه این گردی است
که از فشاندن عصیان عصیان برخاست

به ذوق نشئهٔ احرام طوف مرقد تو
عصا فکند ز کف پیر چون جوان برخاست

چو روبروی حریمت شدم به استقبال
یقین ز باب سلام آمد و گمان برخاست

شفاعت تو اگر دست ما به حشر نگیرد
ز بار معصیت از خاک، کی توان برخاست؟

ز بار منت گردون کسی شود آزاد
که همچو سرو به تعظیم گلرخان برخاست

به ذوق خویش سعیدا ز کوی یار نرفت
که هچو آه ز دل های ناتوان برخاست