هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این مفهوم است که هر آنچه در زندگی رخ می‌دهد، از جانب خود ماست و به ما بازمی‌گردد. شاعر تأکید می‌کند که خوشی‌ها و ناخوشی‌ها، دوستی‌ها و دشمنی‌ها، همه نتیجه اعمال و رفتار خودمان هستند. این متن با استفاده از استعاره‌های زیبا مانند آب روان، غنچه و باده، این پیام را منتقل می‌کند که سرنوشت ما در دست خودمان است.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در این شعر ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد که معمولاً از سن 16 سالگی به بعد در افراد شکل می‌گیرد.

شمارهٔ ۹۷

هر چیز که رو می دهد از ماست که بر ماست
هر چند که او می دهد از ماست که بر ماست

سرچشمه بود قسمت ما آب روان را
این آب که جو می دهد از ماست که بر ماست

گر غیر از آن کوی شود [رد] چه عجایب؟
ما را که چه رو می دهد از ماست که بر ماست

خویشی که ز ما تافت جبین، غیر شناسیم
بیگانه که رو می دهد از ماست که بر ماست

هر بت که سخن گفت به ما دلبر ما اوست
آن غنچه که بو می دهد از ماست که بر ماست

ما را گله ز او نیست که بد داد جزا را
ور زان که نکو می دهد از ماست که بر ماست

گر قسمت ما باده سعیداست و گر سنگ
هر چیز که رو می دهد از ماست که بر ماست
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۹۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.