هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از عشق به معشوق، فداکاری در راه عشق، و جدایی از خود برای وصال سخن می‌گوید. شاعر با استفاده از استعاره‌های زیبا مانند پروانه و آتش، یوسف و زلیخا، و خضر و چشمهٔ حیات، مفاهیم عمیق عشق و ایمان را بیان می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه در این شعر نیاز به درک و تجربهٔ بیشتری دارد که معمولاً در سنین نوجوانی به بعد قابل درک است. همچنین، برخی از اشارات تاریخی و اساطیری مانند داستان یوسف و خضر ممکن است برای کودکان کم‌سن نامفهوم باشد.

شمارهٔ ۱۱۷

از راه دیده دل بر جانان رود رواست
این قطرهٔ فتاده به عمان رود رواست

آتش به باغ در زده امروز حسن او
پروانه هم به سیر گلستان رود رواست

با عاشقان پاک چه نسبت رقیب را
خود مرده ای میان شهیدان رود رواست

رفتم ز خویش تا بر جانان و گفتمش
گر عاشقی به کوی تو پنهان رود رواست

نبود عجب به گرد لبش خط نمود کرد
خضری اگر به چشمهٔ حیوان رود رواست

میل نسیم زلف تو دارد دل خراب
این کشتی شکسته به طوفان رود رواست

«حب الوطن» شرایط ایمان چو گفته اند
یوسف اگر به دیدن کنعان رود رواست

از خویش هر که را سر سودای رفتن است
گر سر به جیب و پای به دامان رود رواست

یوسف اگر ز دست زلیخای روزگار
پیراهن دریده به زندان رود رواست

از دستبرد عقل سعیدا در این زمان
مجنون اگر به کوه و بیابان رود رواست
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.