هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از حافظ، به موضوعاتی مانند عشق، جوانی، غم، و راز و نیاز با معشوق می‌پردازد. شاعر از باده‌نوشی، سجده به بت، و دردهای عشق سخن می‌گوید و با استفاده از استعاره‌های زیبا، احساسات خود را بیان می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عرفانی و عاشقانه‌ای است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، برخی اشارات به باده‌نوشی و مفاهیم عمیق عرفانی نیازمند درک ادبی و تجربهٔ زندگی بیشتری است.

شمارهٔ ۱۱۶

خم گر ز باده جرعه فشانی کند رواست
این پیر سالخورده جوانی کند رواست

دارد بتی چو شیشهٔ می در بغل کسی
گر سجده ها به خویش نهانی کند رواست

این ساحری که مردم چشم تو می کند
از بحر و بر خراج ستانی کند رواست

زخم خدنگ چشم سیاهی است در دلم
چشمم به گریه سرمه فشانی کند رواست

ز این داستان که کام شکر، تلخ می کند
در چشم بخت خواب گرانی کند رواست

پر در پر است ترکش مژگان ز تیر ناز
ابرو به غمزه سخت کمانی کند رواست

آن صورتی که عکس تو با لطف خویشتن
گر طعنه ها به صورت مانی کند رواست

جان را به یاد لعل لبی کنده ای اگر
سنگ سر مزار تو کانی کند رواست

در شهر و در دیار ز فرعونیان پرند
موسی اگر به دشت، شبانی کند رواست

تا داغ های ما نکند گل به چشم غیر
گر موسم بهار خزانی کند رواست

آن را که لطف، زندهٔ دارالابد کند
قهرش اگر بیاید و فانی کند رواست

آن را که خسته است سعیدا دلش ز غم
در گفتگوی شکسته زبانی کند رواست
وزن: فاعلن مفاعیلن فاعلن مفاعیلن (مقتضب مثمن مطوی مقطوع)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.