چشمش همین نه دین و دل از ما گرفته است
جز خویش هر چه دیده در این جا گرفته است

دیگر کشد سر از بغل حکم آسمان
دیوانه ای که دامن صحرا گرفته است

اکثر ز سیر خویشتنش روی داده است
فیضی که چشم ما ز تماشا گرفته است

زاهد اگرچه ترک سرانجام کرده است
آوازه اش ولی همه دنیا گرفته است

گردیده چاک پیرهن یوسفم بخیر
دامان خود ز دست زلیخا گرفته است

روی تو را به زلف سیاه تو نسبتی است
روزی است دامن شب یلدا گرفته است

سر برده است و محرم اسرار کرده است
دل داده و زبان سعیدا گرفته است

«سعیدا»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir